De deur gaat langzaam open en er schuifelt een keurig geklede dame, met rollator, de lesruimte binnen.
Ik geef op dat moment les over hoe je rapportages schrijft in een zorgdossier aan verzorgenden in een verpleeghuis. Ik ben net aan het vertellen dat de ‘De cliënt/patiënt inzagerecht en correctierecht heeft in zijn/haar dossier’. “Nou, zeker”, zeg ik tegen haar. “Ik geef hier schrijfles aan zorgmedewerkers zodat ze in het dossier kunnen rapporteren. Als u wilt mag u aanschuiven hoor”.
“Ja dat wil ik wel. Dat is weer eens wat anders dan de Zumba-les. Die ging niet door vandaag”.
Ik stel mij netjes voor en bied haar een kopje thee aan. De zorgmedewerkers kennen mevrouw goed en bekijken al glimlachend het tafereel.
Mevrouw komt naast mij zitten, aan het hoofd van de tafel. Ondertussen ga ik verder met mijn les en betrek ik haar overal bij. Dat geeft een fijne dynamiek in de groep en enkele zorgmedewerkers zie ik wat actiever meedoen. Ik leg aan mevrouw uit dat ze ook een dossier heeft. Daar heeft ze wel eens van gehoord vertelt ze, maar ze heeft niet zoveel behoefte om het te lezen.
“Weet u eigenlijk hoe oud ik ben?”, vraagt ze opeens aan mij.
Nu moet ik even snel schakelen, want leeftijd schatten is niet mijn sterkste punt.
“Daar vraagt u mij wat. Even denken. Ik schat 78 jaar….?”.
Ze moet heel hard lachen, dat verwachtte ik al een beetje.
“Nee, echt niet! Ik ben 95. En ik dans nog elke week bij de Zumba-les. Ik hoor en zie alleen niet meer zo goed, maar de rest doet het nog prima”. Ik zie medewerkers bevestigend knikken.
“Wat is uw geheim?”, vraag ik.
“Niet roken en niet drinken”.
“Nou, dat doe ik allebei niet” zeg ik enigszins opgelucht.
“Dan wordt u ook met gemak 95, net als ik”. Ze eet haar koekje op en ze geniet zichtbaar van onze aanwezigheid. Als de pauze begint steekt ze haar hand op.
“Mag ik nu gaan?”.
